N.a.v. de eerwraakmoorden in Canada spreken politiek correcte media vaak over huiselijk geweld. Dit is niet gerechtvaardigd, aldus Barbara Kay, het gaat om twee zeer verschillende fenomenen.
Barbara Kay: eerwraakmoorden zijn geen ‘huiselijk’ geweld
Na het nieuws over de arrestatie afgelopen week van Mohammad Shafia, zijn vrouw, Tooba Mohammad Yahya, en hun 18-jarige zoon, Hameed, wegens de vermeende moord op vier vrouwelijke familieleden, een zaak die verscheidene kenmerken van een cultureel gemotiveerd misdrijf vertoont, zette ik mij schrap voor de gebruikelijke haast waarmee de media alle daden van ‘huiselijk geweld’ zouden betreuren. Ik was daarom blij verrast dat de National Post van zaterdag in plaats daarvan met een hoofdartikel van de oprechte anti-islamist Tarek Fatah kwam, waarin de praktijk van ‘eerwraakmoorden’ krachtig veroordeeld werd.
Terwijl hij ongetwijfeld vele multiculturalisten tegen de haren instreek, verklaarde de onverschrokken heer Fatah, een gerenommeerde islamwetenschapper en gesel van religieuze hypocrisie, met grote stelligheid het volgende: “de door mensen vervaardigde shariawetgeving, waar ten onrechte een goddelijke status aan is toegeschreven, staat het doden van vrouwen toe indien zij zich te buiten gaan aan seks voor of buiten het huwelijk.”
Progressieven scharen huiselijk geweld en eerwraakmoorden opzettelijk onder één noemer, omdat zij vinden dat het maken van enig onderscheid de misdrijven zou ‘racialiseren’, waardoor een complete cultuur zou worden aangeklaagd. Maar om het beledigen van minderheden binnen wier gemeenschappen eerwraakmoorden voorkomen te vermijden, moeten zij deze praktijk vervolgens ‘genderaliseren’ door deze in het sjabloon van vrouwenmishandeling door mannen te dwingen.
Omwille van de theorie – alle culturen zijn gelijk – klagen zij welbewust een complete sekse aan voor deze gruwelijke misdrijven. Het moge duidelijk zijn dat progressieven mannenhaat als een kleinere zonde beschouwen dan racisme (en wat veel feministen betreft helemaal geen zonde, maar veeleer een recht en een genoegen).
Man-vrouw-verhoudingen zijn cultureel bepaald. In werkelijkheid druist het doden van een meisje of vrouw onder zijn bescherming om welke reden dan ook – laat staan haar seksuele keuzes - voor een westerse man zo in tegen onze ridderlijke traditie van eer (hoe rudimentair dan ook), dat zulke daden altijd gepaard gaan met psychische stoornissen. Het in een verkeerd daglicht plaatsen van de drang tot het vermoorden van je vrouw of dochter als een typisch mannelijke eigenschap is kwaadsprekerij die voortvloeit uit misandrie, en net zo verwerpelijk als racisme.
Een deel van het probleem ligt in de uitdrukking ‘huiselijk geweld’, die elke vorm van geweld die plaatsvindt binnen het huishouden lijkt te omvatten. En, jammer genoeg, volgens de heersende opinie in onze uitermate gefeminiseerde maatschappij is huiselijk geweld, net als eerwraakmoorden, eenrichtingsverkeer: door mannen tegen vrouwen. Dat is niet het geval, maar het doorprikken van deze buitengewoon geharnaste mythe is een ondankbare taak voor klokkenluiders in het veld.
Voor meer duidelijkheid rondom huiselijk geweld in Canada zouden we de term Inter Partner Violence (IPV, partnermishandeling; CK) moeten gebruiken, waar veel academici die zich hiermee bezig houden nu de voorkeur aan geven. Bindende partnermishandeling is geweld dat afkomstig is van mensen met psychische problemen – zowel mannen als vrouwen – die problemen hebben om om te gaan met intieme relaties, maar hun conflicten niet normaal kunnen oplossen. Velen van hen zijn zelf mishandeld. Vaak gaat partnermishandeling gepaard met misbruik van alcohol of drugs of beide, wat niet het geval is bij eerwraakmoorden. Partnermishandeling is normaal gesproken situatiegebonden en daarom spontaan, zelden van tevoren gepland zoals eerwraakmoorden. Anders dan eerwraakmoorden, waar het zonder uitzondering gaat om mannen die vrouwen vermoorden, is bij ongeveer 50% van de partnermishandeling sprake van selectieve partnerkeuze – gevallen waar probleemgevallen elkaar opzoeken – en de partners elkaar wederzijds provoceren.
De aantallen door hun man vermoorde vrouwen in Canada – ongeveer 45 vrouwen (geen dochters) per jaar, laag voor een bevolking van 35 miljoen – zijn direct gerelateerd aan een belangrijk cultureel feit: het vermoorden van vrouwen, zeker als het de eigen geliefde betreft, is gezonde westerse mannen een gruwel. Anders dan bij eerwraakmoorden worden dergelijke misdrijven unaniem veroordeeld: zij worden nooit goed gepraat, laat staan aangemoedigd in onze instituties of gebedshuizen; sterker nog, alle vormen van vrouwenmishandeling worden in onze cultuur in brede zin veeleer verafschuwd dan getolereerd.
We moeten voor alles goed begrijpen dat er m.b.t. eerwraakmoorden voor onze maatschappij veel meer op het spel staat dan bij partnermishandeling. Bij partnermishandeling zit er sociologisch geen adder onder het gras: gezonde mensen zullen de zieke geesten onder hen niet als voorbeeld nemen bij de vraag hoe zij hun relatie vorm moeten geven. Bij eerwraakmoorden echter, gaat het om een vorm van ideologisch terrorisme dat is gekoppeld aan een specifieke religieuze en culturele visie, een impliciete dreiging aan het adres van andere vrouwen van wat hen te wachten staat als zij zich niet aan de partijlijn houden en een aansporende ‘inspiratie’ voor hun mannelijke cultuurgenoten. Net als zelfmoordaanslagen, nog een vorm van cultureel geïnduceerde hysterie, zijn eerwraakmoorden een ziekelijke praktijk die virulent kan worden als wij het niet meteen de kop indrukken.
Het lafhartig toeschrijven van het probleem van eerwraakmoorden aan de aard van alle mannen, dat is wat we doen als we deze praktijk scharen onder de noemer van huiselijk geweld, op zichzelf een slecht begrepen fenomeen, in plaats van het erkennen van de specifieke culturele factoren die deze praktijk doen ontstaan, zal alleen maar leiden tot meer onschuldige dode meisjes en vrouwen. Dat lijkt mij een zeer hoge prijs om te betalen voor het genoegen van onze progressieve elite om te dansen op de levendige gallopade van de multicultureel-correcte polka.
Barbara Kay: Honour killing is not 'domestic' violence, National Post 29 juli
Vertaald uit het Engels door Clark Kent.
De links naar de artikelen over vrouwen als plegers van huiselijk geweld zijn door mij toegevoegd.
Dit artikel verscheen eerst op 16 augustus 2009 op Het Vrije Volk.
