Kritiek op nationaal-socialisme verboden
In de jaren dertig werd Europa geconfronteerd met de opkomst van het nationaal-socialisme. Deze beweging kenmerkte zich door antisemitisme, een zeer intolerante houding tegen andersdenkenden en zelfs politiek geweld tegen tegenstanders.
Het nationaal-socialisme verwachtte van individuele burgers dat zij zichzelf ondergeschikt maakten aan de belangen van het collectief: het arische ras.
Onafhankelijk denken werd niet op prijs gesteld, het woord van de Führer was wet.
Het arische ras was superieur en mocht andere volkeren en rassen onderwerpen en opofferen voor zijn eigen belangen. De ethiek was gebaseerd op de ‘Wille zur Macht’, de moraal van de sterken, waar een collectivistische draai aan werd gegeven.
De vrijdenkersbeweging “De Dageraad” zag terecht een bedreiging in de nationaal-socialistische beweging. Maar kritiek werd niet op prijs gesteld. Volgens de autoriteiten maakte de beweging zich schuldig aan belediging van bevriende staatshoofden. De Dageraad werd bestreden met steeds meer repressie: ambtenaren mochten geen lid meer worden, radiouitzendingen werden onderworpen aan censuur en uiteindelijk werd de beweging verboden.
"Hun verdiende loon: stelletje nazifoben!", zouden hedendaagse politici hebben gezegd.
Meer over de “De Dageraad” is te vinden in Het Humanistisch Archief en op de website van De Vrije Gedachte.
De parallellen met het heden zijn opvallend.
Het Westen wordt nu geconfronteerd met de opkomst van de islam, een religie die een claim legt op politieke macht en opvalt door antisemitisme, een zeer intolerante houding tegen andersdenkenden en geweld in de vorm van terroristische aanslagen.
Een moslim moet zichzelf ondergeschikt maken aan de belangen van de oemma, de internationale moslimgemeenschap. Zelfstandig denken wordt niet op prijs gesteld, de moslim moet zijn geest onderwerpen aan de wil van Allah.
Moslims zijn volgens de Koran superieur aan niet-moslims, moslimmannen zijn superieur aan moslimvrouwen. De wereld is opgedeeld in het Huis van de islam en het Huis van de oorlog. Zodra moslims een overwicht hebben dienen zij niet-moslims te onderwerpen aan de sharia. Dit kan d.m.v. veroveringsoorlogen, zoals vroeger, of via de geleidelijke weg door speciale rechten op te eisen en de samenleving beetje bij beetje in te richten volgens de regels van de islam.
Islamcritici als Geert Wilders, Ayaan Hirsi Ali en websites als SIOE-Nederland en Faith Freedom International zien terecht een bedreiging in de opkomst van de islam. Deze kritiek wordt echter niet op prijs gesteld. Wilders wordt weggezet als extremist en aangeklaagd voor aanzetten tot haat. Ayaan Hirsi Ali is vakkundig het land uitgewerkt en de website van SIOE-Nederland is op verzoek van een met publieke middelen gefinancierde organisatie – die zich voordoet als de Nederlandse overheid – uit de lucht gehaald.
Ook zijn er ideologische overeenkomsten tussen de nazi-appeasers en de multicultaralisten.
De opkomst van het nazisme wordt veelal geweten aan slechte economische omstandigheden en het strenge Verdrag van Versailles.
Slechte economische omstandigheden komen echter vaker voor, en dat leidt niet overal tot de opkomst van fascistische bewegingen. In werkelijkheid was het Verdrag van Versailles een terechte straf voor Duitsland, dat samen met de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie de agressor was in de Eerste Wereldoorlog. In Frankrijk en België was grote schade aangericht en deze landen zagen in Duitsland – vooral een bewapend Duitsland – terecht een bedreiging.
In de jaren die vooraf gingen aan de Tweede Wereldoorlog wist Duitsland echter het ‘strenge Verdrag van Versailles’ stap voor stap te ontmantelen en de weg vrij te maken voor een nieuwe militaire opbouw. De mening dat Versailles onrechtvaardig was werd gedeeld door vele buitenlandse politici, die werkloos toekeken hoe Duitsland een nieuw leger uit de grond stampte.
De appeasement van nazi-Duitsland wordt toegeschreven aan en vereenzelvigd met Neville Chamberlain, maar de grote promotor van de ideologie die uiteindelijk leidde tot morele verlamming en appeasement was de Amerikaanse president Woodrow Wilson.
Wilson wilde toekomstige oorlogen uitsluiten door de oprichting van een internationaal orgaan, de Volkenbond, dat geschillen voortaan vreedzaam op zou lossen. Militaire actie was alleen toegestaan als er sprake was van een internationale consensus.
Verder waren alle lidstaten gelijkwaardig en volledig souverein. Elk land was vrij om zijn nationale lot en politieke instituties zelf te bepalen. Dat klinkt mooi, maar de grondslag is dat alle landen ten principale gelijkwaardig zijn – dictatuur of democratische rechtsstaat. Geen enkel land had het recht om te oordelen over een ander land.
Omdat Duitsland niet echt verslagen werd (onvoorwaardelijke capitulatie) konden de nazi’s de mythe van de dolkstoot met gemak uitbuiten. Omdat de principes van het internationale recht – belichaamd door de Volkenbond – uitgingen van morele gelijkwaardigheid van alle landen, ervoeren vele Duitsers het Verdrag van Versailles als onrechtvaardig. En vele buitenlandse politici voelden zich daarover schuldig, met alle gevolgen van dien…
Meer over de filosofische achtergronden van het Internationale Recht – dat een eind aan alle oorlogen moest maken – is te vinden op The Objective Standard. Het volledige artikel is alleen toegankelijk voor abonnees, maar ik wijd er binnenkort nog een artikel aan.
De linkse politici die geen kwaad woord over de Koran en de islam willen horen – en zich schuldig voelen tegenover welke ‘minderheid’ dan ook – worden beïnvloed door het multiculturalisme, dat stelt dat alle culturen gelijk zijn.
Morele oordelen over andere culturen, of bepaalde aspecten daarvan, zijn uit den boze. Het gevolg is morele verlamming en appeasement. Conservatieven – iedereen die het niet met de multikul eens is – worden gezien als extremisten die de lieve vrede bedreigen.
Daarom wordt SIOE-Nederland uit de lucht gehaald, moet Hoeiboei een artikel veranderen dat uitlegt wie verantwoordelijk is voor het censureren van Gregorius Nekschot en wordt Geert Wilders onder druk gezet om zijn film over de ware inhoud van de Koran toch vooral niet te vertonen.
De multiculturalisten zien zichzelf als moedige verzetstrijders, die strijden tegen xenofobie, maar spelen ze in werkelijkheid niet veeleer de rol van een reeds lang verdwenen, heel erg foute partij.
Waarom mogen we wel ideologieën bekritiseren, maar een religie niet?
164 Jihadverzen uit de Koran
Voor de jonge lezers: het plaatje bij dit artikel komt uit The Great Dictator, een satire van Charlie Chaplin op het nazisme en Adolf Hitler. Toen de film in productie was kondigde de Britse overheid aan de vertoning ervan te verbieden.
In antwoord op het nieuwe lesmateriaal:
Update 27-3-2007
Zie ook: Appeasing the Islamists van Paul Belien in The Washington Times
Dit artikel verscheen eerst op 7 februari 2008 op Het Vrije Volk
