In de Joods-Christelijke schuldcultuur hechten we veel waarde aan waarheid, oprechtheid, en individuele rechten. Schuld zorgt ervoor dat je niet handelt tegen je eigen moraal of de heersende mores. Maar in de Arabisch-islamitische schaamtecultuur is het vooral belangrijk hoe anderen over jou denken. In deze cultuur moet tot elke prijs de eer bewaard, en schaamte vermeden worden. Je hebt eigenlijk carte blanche wat dan ook te doen, zolang niemand het maar weet (lekker hypo ook). Gewoon glashard blijven ontkennen!
Zo kan het gebeuren dat iemand zelfs niet tegen zichzelf wil toegeven dat hij (of zijn cultuur) schuldig is. Zolang anderen maar denken dat ie onschuldig is, hoeft ie geen schaamte of schuld te voelen. Daarom doen ze er ook zo krampachtig veel moeite voor om anderen te overtuigen van hun onschuld (ook al is ie schuldig). Je blijft gewoon glashard stuck in denial. Over het algemeen woekert een schaamtecultuur het beste binnen een collectivistische samenleving, maar het kan ook goed overleven in enclaven binnen een dominante schuldcultuur. Lees meer >>>
(via @HMuhumed)
