zondag 29 juni 2014

Dansen voor je dubbele borstamputatie, is dat OK?

Waarom zijn deze culturele memes in de VS geweldig, maar walgelijk in Nederland en de meeste delen van Europa? Er ligt een fundamenteel verschil in mensbeschouwing aan ten grondslag



Borstkankerpatiënte gaat dansend de operatiekamer in. Deborah Cohan laat zich niet klein krijgen door borstkanker. 

"Deborah Cohan danste de operatiekamer in. Alle zusters en broeders doen met Deborah mee en na de dans worden er flink wat kussen en knuffels uitgewisseld". (Bron) De "Linda." kan niet genoeg krijgen van dit soort verhalen. Nog een. En vandaag is het weer raak: Inspirerend: bruid met kanker straalt op haar trouwdag.



Je zou Linda. moeten vragen wat ze zo mooi vindt aan deze romantiek. Waarschijnlijk is haar motief legitiem: heldinnen die overwinningen behalen op een vreselijke ziekte, die een vroegtijdig einde dreigt te maken aan hun prille leven. 

Maar er is een subtiel verschil tussen deze twee gevallen. Als je uitgaat, zoals vrijwel zeker het geval is voor de bruid, van menselijke vrije wil en dat het mooi is dat een mens de regie over zijn leven probeert te houden, zelfs als het lot onverbiddelijk ingrijpt, vertelt het verhaal van een heldin.

Maar als je vrije wil ontkent, zoals de meeste Europeanen doen, dan is het geen heldenepos, maar het verheffen van een anti-waarde (een dodelijke ziekte), naar een waarde. En dat kan nooit het geval zijn. Ziekte, dood, het zijn geen waarden in het menselijke bestaan, maar vijanden die overwonnen moet worden.

We kennen de motieven van Deborah Cohan niet om dansend de operatiezaal in te gaan, maar het is op z'n zachtst discutabel. Wat viert ze hier precies? De operatie? Dat ze haar borsten kwijtraakt? Een feestje is op z'n plaats als de artsen haar genezen verklaren, maar dat is met deze ingreep nog niet aan de orde. Ze zet een eerste stap, maar of je dat zo uitbundig moeten 'vieren' is de vraag.

Overwinningen kun je vieren. Taferelen van 'vierende' familieleden rond een uitgemergelde patient, die besloten heeft er zelf maar een einde aan te maken (dat wil zeggen, dat een arts wiens ethiek georienteerd is op leven dat moet doen), is geen overwinning maar de ultieme nederlaag. Dat er ook nog RESPETC geeist wordt voor het opgeven van het meeste waardevolle in ons bestaan, is een gotspe.


Gerelateerd