De individuele rechten van miljoenen vrouwen worden geschonden onder de radar van de VN. Je verwacht het niet! Vrouwelijke genitale verminking blijkt veel wijder verspreid dan aangenomen
‘Wat moeten we hier nu van vinden?’ dachten Koot en Bie hardop. Ze wisten het niet direct: iets wat deze twee zedenprekers niet vaak overkomt.
Zomaar een berichtje in de Volkskrant van vorige week:
„Vrouwenbesnijdenis komt wereldwijd veel vaker voor
Genitale verminking van meisjes en vrouwen komt wereldwijd veel vaker voor dan blijkt uit de cijfers van Unicef. Volgens de VN-data is besnijdenis voornamelijk een Afrikaans probleem, maar rapportages van onderzoekers uit een reeks landen buiten Afrika geven een ander beeld: ook tientallen miljoenen meisjes en vrouwen in het Midden-Oosten en Azië zijn besneden.”
Tegenover de Volkskrant geeft Unicef toe dat dit neerkomt op onder-rapportage. Als de achtergehouden cijfers worden meegenomen, is meisjesbesnijdenis niet langer een voornamelijk Afrikaans probleem. In de Volkskrant wordt e.e.a. als volgt samengevat:
“Ook de mantra dat ‘besnijdenis niets met de islam te maken heeft’, komt in een ander licht te staan. De gevallen van genitale verminking die buiten de VN-data vallen, betreffen vrijwel alleen moslims.“
In Afrika loopt besnijdenis door alle religies heen. Volgens Wikipedia is de oorsprong van dit barbaarse gebruik duister, maar stamt de traditie vermoedelijk uit de Soedan ten tijde van het Faraonische Egypte. Wie een verband met de islam legde, werd tot dusver dan ook meteen om de oren geslagen met het feit dat meisjesbesnijdenis niets met religie te maken heeft, maar op culturele gronden wordt uitgevoerd.
Nu blijkt dus dat men ook in Indonesië op grote schaal aan halal clitoresslachten doet, en dat voorstanders van besnijden zich mede op de islam beroepen. De islam heeft de barbaarse praktijk niet bedacht, maar het heeft er veel van weg dat het massale meisjesmartelen door syncretisme deel is gaan uitmaken van de religie van de vrede.
Dat meisjesbesnijdenissen veel wijder verbreid zijn in islamitische landen werd tien jaar geleden bij toeval ontdekt door Wadi, een Duits-Koerdische organisatie, die vaststelde dat onder de Koerden in Noord-Irak op grote schaal aan het besnijden van meisjes wordt gedaan.
Na alarm te hebben geslagen, stuitte men op een muur van onwil en onbegrip. In de Volkskrant licht directeur Thomas von der Osten-Sacken e.e.a. toe:
“Er was een lobby onder internationale FGM-bestrijders die wilde dat het een ‘Afrikaans probleem’ zou blijven’, zegt hij. Huiver voor ‘islamofobie’ speelde volgens hem een rol.”
Islamofobie-fobie
Het is triest te moeten vaststellen dat het bestrijden van een barbaars gebruik op verzet stuit vanwege islamofobie-fobie. Pardon, hoor ik u zeggen, wat is islamofobie-fobie dan wel? Wel, van islamofobie hebt u vast weleens gehoord. Het heeft te maken met kritiek op de islam en als goed opgevoede Nederlander weet u ook dat het niet hoort. Wie wil weten waar de term vandaan komt, kan ik aanraden het artikel Islamofobie, een strijdterm en het vervolg daarop van Frans Groenendijk te lezen.
Interessant is de rol van de OIS, de Organisatie van de Islamitische Samenwerking, die islamofobie als strijdterm gebruikt om kritiek op de islam buiten de orde te plaatsen. Dat men hier in is geslaagd, hebben we te danken aan de multiculturalisten in het Westen.
Belast met White Liberal Guilt, een diep geworteld besef van schuld aan slavenhandel, kolonialisme en apartheid en rassenscheiding, die als een soort erfzonde voor altijd aan westerlingen blijft kleven, heeft onze culturele elite het idee omarmd dat alle culturen in wezen gelijk zijn en dat een andere cultuur uitsluitend op basis van de normen van die cultuur mag worden beoordeeld (cultuurrelativisme). Het gevolg is dat er een islamofobie-fobie is ontstaan: een ziekelijke angst om voor racist te worden uitgemaakt, als men kritiek levert op de islam.
Daarom negeert men liever het halal clitoresslachten in moslimlanden en betogen feministen dat we niet aan islambashen moeten doen.
Wet van het Abjecte Westen vs. de Wet van de onderdrukte minderheden
In 1995 werd bij de Arbeiderspers een boek van Bart Croughs uitgebracht, In de naam van de vrouw, de homo en de allochtoon, waarin hij zijn licht liet schijnen over deze kwestie:
“Een voorbeeld is vrouwenbesnijdenis: vrouwen contra moslims. ‘Wat moeten we hier nu van vinden?’ dachten Koot en Bie hardop. Ze wisten het niet direct: iets wat deze twee zedenprekers niet vaak overkomt. Uiteindelijk kozen ze, en de rest van Nederland met hen, voor de vrouwen (tweede wet) en tegen ‘niet-westers’ (eerste wet). De tweede wet woog in dit geval dus zwaarder dan de eerste wet. Is dat altijd het geval? In dat geval zou er een derde wet te formuleren zijn: ‘Bij een conflict tussen de wet van het abjecte Westen en de wet van de onderdrukte minderheden laat de progressieve intellectueel zich leiden door de wet van de onderdrukte minderheden’. Alle overgebleven problemen zouden dan voor eens en voor al zijn opgelost.
Ik geloof niet dat het zo eenvoudig ligt. In het geval van vrouwenbesnijdenis denk ik dat het feit dat er ‘verlichte’, ‘bevrijde’ moslimvrouwen waren (Nawal El Saadawi bijvoorbeeld) die ook tegen vrouwenbesnijdenis ageerden, een belangrijke rol speelde. De keus tegen vrouwenbesnijdenis ligt dan voor de hand. Was dit niet het geval geweest, maar waren er daarentegen reacties gekomen van Nederlandse feministes die het ook wel nuttig vonden om hun dochters met het mes kennis te laten maken – bijvoorbeeld om ze te bevrijden van de geslachtsdrift die ze altijd weer in de armen van hun onderdrukkers werpt – dan was de uitslag waarschijnlijk heel anders uitgevallen.”
Inmiddels is de situatie omgekeerd: de Wet van het Abjecte Westen heeft voorrang op de Wet van de onderdrukte minderheden. Bij een conflict tussen de Wet van het abjecte Westen en de Wet van de onderdrukte minderheden laat de progressieve intellectueel zich leiden door de Wet van het Abjecte Westen. Dat hebben de OIS en de multiculti’s toch maar mooi voor elkaar kregen.
We kunnen in plaats daarvan natuurlijk ook kiezen voor de soevereiniteit van het individu.
Gerelateerd
- Een blinde vlek voor het kwaad
- Hoe genezen we de 'kanker' die eerwraakmoord heet?
- Eerwraakmoorden zijn geen ‘huiselijk’ geweld
