De populaire clerus Salim heeft in een televisiepreek gezegd dat de voetbaldames "de eer van hun familie te schande maken met hun gore naaktheid en schaamteloosheid".
Leden van het Libische nationale team vrouwenvoetbal moeten zich verschuilen en worden actief onderdrukt in een land dat met ons belastinggeld en onze defensiemiddelen is 'bevrijd'. Op de foto gaan ze niet meer. Ze dachten erover met hun rug naar de camera te gaan staan, maar het is te riskant, hebben ze besloten. Ze trainen elke week op een andere locatie waarvan het adres pas op het laatste moment bekend wordt gemaakt. Ze worden begeleid door bewakers met machinegeweren.
De journalist die het origineel van dit verhaal opschreef, typeert de Arab Spring als een "mixed blessing" voor vrouwen. Dat is de spin die de media blijft geven aan de roekeloze buitenlandse politiek van Obama, waarin onder de dekmantel van democratie in tal van landen in het Midden Oosten islamistische regeringen door de Moslim Broederschap werden geinstalleerd.
Bij de verkiezingen in 2012 haalden vrouwen maar vijftien procent van de zetels in het Algemeen Nationaal Congres. De links-seculiere regimes in Irak, Syrie, Egypte en Tunesie waren weliswaar dictaturen, maar vrouwen werder er tenminste voor vol aangezien. Met de islamofasisten aan de macht is dat wel anders!
Islamisten willen geen vrouwen in het openbaar. De milities van Ansar al-Sharia hebben geeist dat het team op 24 juli in Berlijn niet meespeelt anders zal dat leiden tot "onvergeeflijke dingen".
Deze strijd is typerend voor alle vrouwen in de landen van de Arab Spring. Vrouwen horen geen leven te hebben en mogen mannen niet in verleiding brengen. De sportvrouwen kleden zich van top tot teen in blauwe trainingspakken; de helft draagt hijabs die goedgekeurd zijn door de International Federation of Association Football. Maar dat is het punt niet.
Het gaat erom dat vrouwen geen rol van betekenis mogen spelen. Het gaat ook niet om sport. Het gaat om politiek. Hetgeen maar weer aantoont dat islam geen scheiding kan aanbrengen tussen staat en moskee.
Juridisch staat de klok ook in de achteruit. In de 60-man sterke commissie die de Grondwet moet gaan samenstellen, zitten welgeteld zes vrouwen. Het Hooggerechtshof heeft een wet uit de tijd van Qadaffi opzijgezet, waarin geregeld werd dat vrouw nummer 1 het huwen van vrouw nummer 2 moet goedkeuren. De Mufti heeft opgeroepen tot geslachtssegregatie op het werk.
De voetbalvrouwen moeten het zonder spikes onder hun schoenen stellen omdat de dames geen fondsen durven werven. Deelname aan het Discover voetbaltoernooi kunnen ze vergeten. De voetbalassociatie weigert ze te laten gaan. Als ze gaan zijn de rapen gaar bij terugkomst.
Fadwa El-Bahi, de 25-jarige middenvelder verwoordt de waanzin van de postmoderne politiek die twee, elkaar wederzijds uitsluitende systemen met elkaar denkt te kunnen verenigen. Ze heeft gezegd dat het land de vrouwen hoort te steunen omdat in het nieuwe Libie 'conservatieven' (islamisten) en liberalen samen horen te gaan: "We hebben voormalige Qaddafimeisjes en we hebben voormalige rebellen. Het is een voorbeeld van hereniging".
De vrouwen willen gewoon voetballen en denken dat een compromis met islamofascisten mogelijk is. Totstandgekomen met jouw belastinggeld onder de dekmantel van democratie en met jouw goedkeuring namens de Nederlandse regering.
(Bron)
