De aantallen ingrepen en klachten over Bureau Jeugdzorg zijn niet meer te tellen. We denken dat ingrijpen in gezinnen "waar iets aan de hand is" een goede daad is om de kinderen te beschermen. Maar het passeren van ouderlijke autonomie is een hellend vlak. De overheid grijpt veel te vroeg in waar zeer grote terughoudendheid is geboden.
UPDATE: Een positieve uitslag op de verplichte kindermishandeling-test van de eerstehulp blijkt in de meeste gevallen loos alarm. Wie met zijn kind naar de eerstehulp van het ziekenhuis gaat (officieel: de spoedeisende hulp, kortweg SEH), wordt sinds 2009 verplicht gescreend op kindermishandeling. Dat gebeurt meestal met het zogenaamde Sputovamo-formulier, dat zes vragen bevat. Als er ook maar één vraag met een alarmerend ja of nee wordt beantwoord, volgt er een – eveneens verplicht – vervolgonderzoek. (Hoe dat vervolgonderzoek eruit ziet, verschilt per ziekenhuis.) (...) De prijs die voor dit resultaat betaald moet worden, is 97% false positives. Een onthutsend hoog percentage, waar je bij normaal onderzoek niet snel mee weg zou komen. Maar wanneer het om kindermishandeling gaat, worden de normen kennelijk wat ruimer genomen. We betwijfelen of 97% false positives goed uit te leggen valt. Dat je bij voorbaat al verdacht bent, omdat er altijd zo'n formulier ingevuld moet worden, is al vervelend genoeg. Maar als je dan ook nog eens te maken krijgt met een vervolgonderzoek dat in 97% van de gevallen loos alarm blijkt te zijn, dan kun je je toch afvragen of er geen sprake is van overkill. Om nog maar te zwijgen van de vraag wat er ná al dat diagnostische geweld eigenlijk gebeurt. (Meer)
13 dec. 2015
Een van de manieren waarop het ondenkbare realiteit kan worden is door een principe over langere tijd incrementeel -- salamiplakje per salamiplakje -- in te voeren. Na een aantal gevallen is er jurisprudentie en als rechters het principe hebben bevestigd in juridische uitspraken is het realiteit geworden zonder dat daar een democratisch besluit aan te pas is gekomen. Makke schapen als we zijn, laten we het gebeuren. Het principe dat al jaren op deze manier wordt ondermijnd is de ouderlijke autonomie. Wat is dan het alternatief? Dat kinderen in principe het bezit van de staat zijn. Het idee dat ouders het gezag hebben over hun kinderen, mits die daartoe niet bij machte zijn, wordt omgedraaid. Kinderen zijn van de staat, mits u bereid bent de strijd aan te gaan met de moloch van de staat. De drempel wordt daartoe steeds verder verlaagd. Moesten ouders zich in het verleden schuldig hebben gemaakt aan ernstige vormen van mishandeling of verwaarlozing, momenteel wordt eraan gewerkt kinderen bij vage, postmoderne klachten en condities, die vaak niets anders zijn dan natuurlijk gedrag, direct onder toezicht van de staat te stellen. Hier is een voorbeeld waar we ons grote zorgen over moeten maken. Merk op hoe deze ingrepen moreel worden gelegitimeerd: het gaat tenslotte om het belang van de kinderen! Nou, dan...?
10 okt. 2015
Jongens veel vaker bij jeugdzorg dan meisjes > https://t.co/PqsyDSdlCj— Dagblad Metro (@Metro) April 29, 2016
UPDATE: Een positieve uitslag op de verplichte kindermishandeling-test van de eerstehulp blijkt in de meeste gevallen loos alarm. Wie met zijn kind naar de eerstehulp van het ziekenhuis gaat (officieel: de spoedeisende hulp, kortweg SEH), wordt sinds 2009 verplicht gescreend op kindermishandeling. Dat gebeurt meestal met het zogenaamde Sputovamo-formulier, dat zes vragen bevat. Als er ook maar één vraag met een alarmerend ja of nee wordt beantwoord, volgt er een – eveneens verplicht – vervolgonderzoek. (Hoe dat vervolgonderzoek eruit ziet, verschilt per ziekenhuis.) (...) De prijs die voor dit resultaat betaald moet worden, is 97% false positives. Een onthutsend hoog percentage, waar je bij normaal onderzoek niet snel mee weg zou komen. Maar wanneer het om kindermishandeling gaat, worden de normen kennelijk wat ruimer genomen. We betwijfelen of 97% false positives goed uit te leggen valt. Dat je bij voorbaat al verdacht bent, omdat er altijd zo'n formulier ingevuld moet worden, is al vervelend genoeg. Maar als je dan ook nog eens te maken krijgt met een vervolgonderzoek dat in 97% van de gevallen loos alarm blijkt te zijn, dan kun je je toch afvragen of er geen sprake is van overkill. Om nog maar te zwijgen van de vraag wat er ná al dat diagnostische geweld eigenlijk gebeurt. (Meer)
97% loos alarm https://t.co/ZsQ4HPB3BO
— Dark horse (@DarkJeugdzorg) April 29, 2016
13 dec. 2015
KINDEREN ZIJN HET BEZIT VAN DE STAAT
Posted by Lost Mom Dagboek on Tuesday, July 28, 2015
Een van de manieren waarop het ondenkbare realiteit kan worden is door een principe over langere tijd incrementeel -- salamiplakje per salamiplakje -- in te voeren. Na een aantal gevallen is er jurisprudentie en als rechters het principe hebben bevestigd in juridische uitspraken is het realiteit geworden zonder dat daar een democratisch besluit aan te pas is gekomen. Makke schapen als we zijn, laten we het gebeuren. Het principe dat al jaren op deze manier wordt ondermijnd is de ouderlijke autonomie. Wat is dan het alternatief? Dat kinderen in principe het bezit van de staat zijn. Het idee dat ouders het gezag hebben over hun kinderen, mits die daartoe niet bij machte zijn, wordt omgedraaid. Kinderen zijn van de staat, mits u bereid bent de strijd aan te gaan met de moloch van de staat. De drempel wordt daartoe steeds verder verlaagd. Moesten ouders zich in het verleden schuldig hebben gemaakt aan ernstige vormen van mishandeling of verwaarlozing, momenteel wordt eraan gewerkt kinderen bij vage, postmoderne klachten en condities, die vaak niets anders zijn dan natuurlijk gedrag, direct onder toezicht van de staat te stellen. Hier is een voorbeeld waar we ons grote zorgen over moeten maken. Merk op hoe deze ingrepen moreel worden gelegitimeerd: het gaat tenslotte om het belang van de kinderen! Nou, dan...?
Baby's en peuters worden vanaf volgend jaar op het consultatiebureau uitgebreider onderzocht op mogelijke signalen van autisme. Hoe eerder het wordt ontdekt, hoe beter, zeggen deskundigen. Autisme is niet te genezen, maar het wordt steeds duidelijker dat er wel wat aan te doen is. De behandeling kan het beste al vroeg beginnen, want op heel jonge leeftijd kun je kinderen het meest leren, is het idee. Daarom werken consultatiebureaus vanaf 2016 met acht 'alarmsignalen' voor autisme, schrijft de Volkskrant. Een kind van 8 weken zou bijvoorbeeld moeten lachen naar zijn ouders. En vanaf 2 jaar moeten kinderen zinnen kunnen maken van twee woorden. Een andere belangrijke indicatie is of het kind contact maakt en interesse heeft in anderen. Als een kind achterblijft in veel van die ontwikkelingen, volgt extra onderzoek. (Bron)
10 okt. 2015
De staat die kinderen afpakt
Carlos Morales, oud inspecteur van de Amerikaanse jeugdzorg CPS doet zijn verhaal.
Carlos Morales, oud inspecteur van de Amerikaanse jeugdzorg CPS legt in de video uit wat het principiele probleem is bij de staatsinterventie om 'kinderen te beschermen'. Als ingrijpen in de VS ongrondwettig is, kun je er donder op zeggen dat het een schending is van natuurlijke rechten. Kinderen zijn geen eigendom van de staat. Ouderlijke autonomie is een mensenrecht. De overheid weet niet beter dan ouders hoe kinderen moeten worden opgevoed. Het intervenieren in gezinnen zou een bijzonder zeldzame aangelegenheid moeten zijn waar bijzonder restrictief mee wordt omgegaan. In plaats daarvan vindt ingrijpen steeds vaker en gemakkelijker plaats. De situatie in de VS is juridisch natuurlijk iets anders dan in Nederland. Maar de principes komen overeen. Wanneer staat de eerste Jeugdzorg klokkenluider op?
Meer sites van Carlos Morales:
Gerelateerd
