Wouter Bos heeft de grootverdieners in dit land gewaarschuwd dat het maatschappelijk draagvlak voor ondernemers in gevaar komt als zij hun lonen niet matigen. Niet de topmanagers, maar onze politici zijn echter de graaiers, en het verzet tegen topsalarissen is gebaseerd op een marxistische mythe…
Als een linkse regering aan de macht komt kun je er gif op innemen dat twee dingen hoog op het verlanglijstje van de politiek staan:
1. verhoging van het minimumloon,
2. het aanpakken van de topsalarissen.
Marxistische mythe
Beide verlangens vloeien voort uit het idee dat marktlonen een verdraaiing, een afwijking van de onderliggende economische realiteit vormen. De overheid moet wel ingrijpen om de normale economische verhoudingen weer te herstellen, door de rijkdom terug te geven aan hen die het werkelijk geproduceerd hebben: de laagst opgeleide, minst ervaren en slechtst betaalde werknemers.
Dit is geheel in overstemming met de marxistische theorie van waardecreatie: de bron van alle welvaart is de zware, lichamelijke arbeid van een anoniem arbeiderscollectief. Als weldoorvoede kapitalisten in hun luxe kantoren vette salarissen verdienen, terwijl ze helemaal geen lichamelijke arbeid verrichten, dan moeten het wel parasieten zijn die de meerwaarde van de zware inspanningen van de arbeiders op de een of andere manier wegsluizen.
Daarom gaan linkse pleidooien voor verhoging van het minimumloon steevast gepaard met felle kritiek op exhibitionistische zelfverrijking door topmanagers in de vorm van ‘schandalige’ miljoenensalarissen en aandelenopties voor directeuren van grote ondernemingen.
Maar deze salarissen zijn alleen schandalig als je gelooft dat de economische waarde van een miljardenonderneming hoofdzakelijk gecreëerd wordt door de arbeiders en de economische waarde van cruciale strategische beslissingen door de directie buiten beschouwing wordt gelaten.
Productiviteit arbeid niet bepaald door fysieke zwaarte
Ieder van ons heeft in zijn schooltijd wel eens arbeiders gadegeslagen bij het doen van zwaar werk en sommigen van ons hebben toen ongetwijfeld gedacht: “Zij doen al het werk, de baas doet niets maar vangt wel een veelvoud aan salaris”. Begrijpelijk, maar het is flauwekul.
De productiviteit van arbeid wordt niet bepaald door de fysieke zwaarte van de arbeid. In de crisisjaren werden werklozen aan het werk gezet d.m.v. werkverschaffingsprogramma’s. Het zal ongetwijfeld zwaar werk geweest zijn, maar productief was het zelden. Onze voorouders werkten fysiek veel harder dan wij, maar onze productiviteit is vele malen hoger en daarmee ook onze welvaart. In derdewereldlanden wordt vaak ook hard gewerkt, maar de productiviteit is dramatisch laag.
Bijna alle eerlijke (niet-gesubsidieerde) arbeid is productief, maar het meest productieve werk wordt verricht door mensen op het hoogste niveau in onze bedrijven en ondernemingen. Hun beslissingen vereisen de meeste kennis en hebben de grootste gevolgen. Een (president-)directeur verdient tientallen, honderden tot wel duizenden keren zoveel als een gemiddelde werknemer omdat zijn beslissingen bepalen of de inspanningen van duizenden werknemers wel productief zullen zijn. Hij bepaalt of zij de volgende iPod of de volgende video2000 gaan maken.
Politici zijn de ware graaiers
Linkse politici roepen op tot een heksenjacht op topmanagers om de werkelijkheid aan te passen aan hun marxistische fantasieën. Zij geloven dat fysieke arbeid de ware bron van welvaart is en eisen hogere lonen voor ongeschoolde arbeid. Topmanagers zijn in hun ogen parasieten, en hun salarissen moeten worden verminderd.
Maar de ware parasieten, de echte graaiers zijn de politici zelf. De ondernemers betalen belasting. Niet alleen over de winst van hun onderneming, maar ook over de salarissen die zij uitbetalen aan hun werknemers. Met al dat geld financieren politici leuke dingen voor linkse mensen die geen zoden aan de dijk zetten.
Menselijke geest ware bron van welvaart
De ware bron van welvaart is de menselijke geest, de ultieme hulpbron. Uitvinders en ondernemers bedenken industriële processen om grondstoffen en halffabricaten om te zetten in eindproducten met een zodanige toegevoegde waarde, dat wij er graag voor willen betalen om deze te verwerven. Dankzij hen heeft de mensheid zich in een paar eeuwen tijd ontworsteld aan bittere armoede, een dagelijkse keiharde strijd om het bestaan.
Dankzij hen leven we nu in een welvarende, industriële samenleving, waar in alle levensbehoeften is voorzien, de levensverwachting meer dan verdubbeld is en we beschikken over een zee van vrije tijd.
Voor straf moet het hele kabinet Atlas Shrugged lezen en er bovendien een opstel over schrijven dat vóór het zomerreces af moet zijn.
Dit artikel is schatplichtig aan The Left's Marxist Fantasy, van Robert Tracinski in TIAdaily van 10 januari, 2007.
Lees ook
- Ter verdediging van inkomensongelijkheid, The Ayn Rand Institute
- Why are CEOs paid so much?, The Ayn Rand Institute
- Are CEOs Overpaid?, Walter Williams
- De grootste exhibitionistische zelfverrijker, van Jos Schmitz
Lees een reactie en antwoord onder de originele posting.
Dit artikel verscheen eerst op 12 april 2007 op Het Vrije Volk
