Zoals we gezien hebben, bepaalt de bron waar rechten aan ontleend worden, de aard van die rechten. Als we het eens zijn over de bron, is er weinig dispuut over de aard van rechten.
We kunnen niet meer rechten overdragen aan een vertegenwoordiger, dan we zelf hebben.
Bijvoorbeeld: een wijk kan een private veiligheidsagent in dienst nemen. Hij kan de bezittingen van de bewoners bewaken, hij kan patrouilleren en misdaad voorkomen.
Maar kan niet de kinderen naar bed sturen en de wijkbewoners voorschrijven aan wie ze moeten doneren.
Maar kan niet de kinderen naar bed sturen en de wijkbewoners voorschrijven aan wie ze moeten doneren.
Waarom niet? Omdat de bewoners de bron van de autoriteit zijn. De agent kan geen rechten doen gelden, die de bewoners zelf niet hebben.
De bewoners kunnen hun buren niet opleggen wanneer de kinderen naar bed moeten, of wat ze met hun geld moeten doen.
