In 1989 waren wij getuige van de val van het communisme. Na de kredietcrisis hoopten vele linkse dwaallichten dat de val van het kapitalisme nabij was. De kredietcrisis kondigde echter de val van de gemengde economie aan. Uit de staatsschuldencrisis bleek de economische onhoudbaarheid van de verzorgingsstaat.
Nu blijkt de verzorgingsstaat ook nog cultureel onhoudbaar en te leiden tot verval van onze beschaving, getuige de rellen die Engeland teisteren.
Uit een interview van de BBC met twee meisjes, dat door de Telegraaf wordt aangehaald, blijkt een totaal gebrek aan normbesef onder de plunderaars. Leven aan de onderkant in Londen is leven in een samenleving waar de morele fundamenten van de beschaving zijn vernietigd, waar deugden die worden bevorderd door werk en zelfredzaamheid schaars zijn en ondeugden die worden aangemoedigd door afhankelijkheid welig tieren.
Met dit culturele verval konden we al kennismaken toen in New Orleans de rechtsorde compleet instortte na de orkaan Katrina. Nu is het de beurt aan Londen, Birmingham en andere Engelse steden.
Volgens de linkse pers zijn de rellen het gevolg van zware bezuinigingen van de regering Cameron, die Groot-Brittannië hebben bewaard voor het schuldenvirus dat de eurolanden teistert en het land een betere credit rating hebben opgeleverd dan Duitsland. De New York Times schrijft:
In een samenleving die reeds te kampen heeft met zware economische spanningen, roepen de rellen nieuwe twijfels op over de politieke haalbaarheid van de bezuinigingen van de regering Cameron, met name de zware bezuinigingen op de sociale zekerheid. Deze hebben met name de armen in het land hard getroffen, waaronder grote aantallen jongeren uit minderheidsgroepen die voorop gingen bij de rellen.
De Guardian doet er nog een schepje bovenop en spreekt over brutal cuts (harteloze bezuinigingen) die de achtergrond van de rellen vormen. Het geheel wordt vervolgens gepeperd met klassenstrijdretoriek over de tweedeling tussen de gerechtigden en de beroofden.
Wie de beelden van de rellen ziet, hoeft zich niet af te vragen wie de beroofden zijn en wie de gerechtigden. Het zijn hardwerkende middenstanders die beroofd worden en het zijn de cliënten van de verzorgingsstaat die zichzelf als rechthebbenden beschouwen, rechthebbend op lcd-tv’s en sportschoenen wel te verstaan.
Het probleem met de linkse vertelling in termen van tegenstellingen tussen arm en rijk en de hardvochtige bezuinigingen is dat de meeste bezuinigingen nog niet in werking zijn getreden. Ook zijn de overheidsuitgaven nog altijd hoger dan een jaar geleden, aldus The Economist.
Een andere oorzaak voor de rellen die door de linkse pers wordt aangewezen is het racisme van de Engelse politie. Ook Darcus Howe, een West-Indische schrijver die werd geïnterviewd door de BBC en daarbij onbeschoft werd behandeld door de interviewster, wijst op de onheuse bejegening van zwarten door de Engelse politiek.
Dit wordt door een andere journalist van de The Guardian juist in twijfel getrokken. Hij stelt juist dat te zwak optreden door de politie heeft bijgedragen tot de rellen. Sinds de zgn. Broadwater Farm Rellen, die uitbraken nadat een zwarte vrouw omkwam tijdens een ruzie n.a.v. een huisdoorzoeking, heeft de politie het handhaven van de wet in vele wijken opgegeven en geaccepteerd dat hier no-go-area’s ontstonden. Elke poging tot handhaving van de wet leidt tot wrok en escaleert al snel tot geweld.
Dit zwakke optreden is waarschijnlijk het gevolg van angst bij de politie om te worden beschuldigd van racisme, aldus David Green van The Telegraph. De politie wordt weggezet als representant van de blanke middenklasse en heeft in de zwarte wijken "niets te zoeken". Dit sentiment leeft niet alleen in de zwarte wijken, maar heeft zich ook genesteld tussen de oren van politiefunctionarissen. Vandaar dat men zich in allerlei bochten wringt om agenten te werven onder minderheden, omdat men meent dat de politie zich anders niet mag vertonen in zware wijken.
De overeenkomsten met het New York van vroeger zijn opvallend. Daar had de politie ooit inderdaad een probleem met racisme binnen de eigen rangen. Hoezeer de gemeente New York ook haar best deed om dit uit te bannen en er uiteindelijk ook in slaagde om racisme onder politieagenten te marginaliseren, linkse activisten maakten maar wat graag gebruik van de gelegenheid om de politie te delegitimeren. Pas onder Rudolph Giuliani werd de agenda van de cultureel-marxisten verslagen en kon de politie weer serieus werk maken van het handhaven van de wet in vele achterstandswijken. Uiteindelijk ging de stad met sprongen vooruit en behoort nu tot de veiligste steden in de VS.
In Engeland bepalen de cultureel-marxisten nog steeds de agenda als het om wetshandhaving gaat. In 2002 werd een zgn. “hate-crime manual” gepubliceerd via de Association of Chief Police Officers. Kleurenblinde wetshandhaving wordt in die handleiding belachelijk gemaakt en gedefinieerd als “wetshandhaving die het doet voorkomen dat iedereen op dezelfde manier behandeld wordt. Zo’n benadering is gebrekkig en onrechtvaardig. Zij houdt geen rekening met het feit dat verschillende mensen anders reageren en andere behoeften hebben. Wie dit niet erkent en begrijpt, kan geen diensten leveren die recht doen aan behoeften en is niet in staat om mensen ongeacht hun achtergrond te beschermen.” Aldus het citaat van David Green in The Telegraph.
Uiteraard hadden gewone politiemensen veel moeite met deze orwelliaanse taal, die onpartijdige rechtshandhaving op basis van gelijkheid voor de wet als onrechtvaardig betitelde. Wie echter niet wilde buigen voor de nieuwe multiculturele waarheid moest herschoold of bestraft worden. Voor de goede vorm was een ander hoofdstuk van de handleiding nog gewijd aan het handhaven en beschermen van mensenrechten en werden agenten juist opgeroepen om niet te discrimineren en onbevooroordeeld te handelen. Door deze tegenstrijdigheden was het voor agenten onduidelijk hoe ze problemen moesten vermijden, wat tot een passieve houding leidde.
Op de ondermijning van het zelfvertrouwen en de legitimiteit van de politie door de cultureel-marxisten kom ik graag nog eens terug.
Tot slot wijs ik graag naar een blogpost van een Britse ambtenaar die het culturele failliet van de verzorgingsstaat nog eens onderstreept.
Voor sommige Britse politici gaat het inzetten van waterkanonnen nog steeds te ver: "The way we police in Britain is not through use of water cannon...the way we police in Britain is through consent of communities." Theresa May, minister van Binnenlandse Zaken.
Vergelijk dat eens met de gouverneur van Louisiana toen New Orleans was getroffen door de orkaan Katrina: "Last night, Gov. Kathleen Babineaux Blanco said 300 Iraq-hardened Arkansas National Guard members were inside New Orleans with shoot-to-kill orders. " 'These troops are...under my orders to restore order in the streets,' she said. 'They have M-16s, and they are locked and loaded. These troops know how to shoot and kill and they are more than willing to do so if necessary and I expect they will.'
Dit artikel is schatplichtig aan The Cultural Unsustainability of the Welfare State uit TIAdaily van 9 augustus 2011.
Dit artikel verscheen eerder op Het Vrije Volk onder de titel "Het culturele failliet van de verzorgingsstaat" en is hier geherpost met toestemming van de auteur.
