De Palestijnse verkiezingen van de afgelopen week hebben geresulteerd in een klinkende overwinning voor Hamas. De wereldgemeenschap heeft hier met verbijstering kennis van genomen. Onze ‘wereldleiders’ hadden dit kennelijk niet verwacht.
De Palestijnen krijgen eindelijk de kans om in vrijheid te kiezen en dan stemmen ze massaal op Hamas, de bloeddorstigste en meest onverzoenlijke Palestijnse terreurorganisatie die er is.
Op welke planeet zouden onze 'wereldleiders' de laatste decennia hebben doorgebracht? Is het hen nooit opgevallen dat plegers van zelfmoordaanslagen in de Palestijnse gebieden een ware heldenstatus hebben? Dat Palestijnse schoolkinderen de Jodenhaat en de verering van het martelaarschap met de paplepel krijgen ingegoten? Dat Palestijnen en andere Arabieren staan te dansen in de straten na een nieuwe aanslag, terwijl Israëliërs met afgrijzen reageren als één van hen een machinegeweer leegschiet op moskeebezoekers? Draaide de verkiezingscampagne niet om de vraag "Wie is de beste terrorist?"
Volgens de gevestigde opinie is de Palestijnse terreur geboren uit wanhoop. Wanhoop over de 'bezetting' van 'hun land' door het militair en economisch superieure Israël. In deze optiek worden de Palestijnse terroristen gezien als vrijheidsstrijders en Israël als bezetter en onderdrukker.
Het idee dat de Palestijnen ooit een eigen land hadden is echter een mythe en om vrijheid is het hen ook al niet te doen. Vrijheidsstrijders worden geacht te vechten voor vrijheid. Maar nergens in het Midden-Oosten hebben Arabieren zo veel vrijheid als in Israël. Ook de materiële omstandigheden en sociale rechten zijn er duidelijk beter.
In Israël zijn Arabieren net als andere inwoners vrij om hun mening te uiten en de godsdienst van hun keuze te belijden, maar niet in de andere landen van het Midden-Oosten. De Palestijnse terreur is echter uitsluitend gericht tegen Israël, niet tegen Jordanië, tegen Libanon of andere Arabische landen waar Palestijnen zelfs na twee of drie generaties nog vaak onder erbarmelijke omstandigheden in 'vluchtelingenkampen' verblijven.
De Palestijnse terreur komt voort uit Jodenhaat en diepe minachting voor westerse waarden als de rechten van het individu en de scheiding van kerk en staat. De Jodenhaat zit nu eenmaal diep ingebakken in de Islam. Aanvankelijk had de profeet Mohammed veel waardering voor het volk van het Oude Testament, maar toen de Joden lieten blijken niets van zijn ideeën te willen weten en hem niet wensten te accepteren als de Ware Profeet sloeg deze waardering om in diepe haat.
De Palestijnse minachting voor vrijheid blijkt uit de leiders die ze kiezen. Het bewind van Arafat was een door en door corrupt regime dat met harde hand regeerde. Zoals blijkt uit getuigenissen van enkele Palestijnen. Onder Hamas zullen de Palestijnse gebieden veranderen in een theocratie, een tweede Afghanistan, zoals het was onder de Taliban. Benjamin Netanyahu – één van de weinige leiders met gezond verstand – spreekt al van de geboorte van Hamastan.
Diezelfde Netanyahu heeft nog een ding goed begrepen: de drijvende kracht achter het terrorisme is niet wanhoop maar hoop. De hoop om door middel van terreur de vijand tot overgave te dwingen. Het nieuwe Hamastan zal dan ook niets nalaten om een nieuwe golf van terreur te ontketenen, in de hoop de wil van Israël te breken en steeds verdergaande concessies binnen te halen. Met als einddoel de ontmanteling van de Joodse staat, de 'zionistische schandvlek' op het Midden-Oosten.
Om een eind te maken aan de terreur moet die hoop worden vernietigd. 'Weldenkende intellectuelen' (lees: linkse mensen) zeggen vaak dat een militaire overwinning op terroristen niet mogelijk is. Alleen land voor vrede zou een eind kunnen maken aan het geweld. Na de ontruiming van de Gazastrook is dat niet meer vol te houden. Appeasement moedigt het terrorisme enkel aan.
Dat militair optreden wel degelijk tot resultaten leidt blijkt uit het recente verleden, toen Ariel Sharon zijn bijnaam de bulldozer nog waarmaakte. Destijds werd elke aanslag vergolden met militaire actie. Huizen gingen tegen de vlakte, terroristenleiders werden geëlimineerd. In plaats van een golf van woede en een steeds verder oplopende geweldsspiraal nam het aantal aanslagen af, zoals blijkt uit een artikel van Daniel Pipes. Ook de bouw van het veiligheidshek zorgde ervoor dat Palestijnse terroristen moeilijker Israël binnenkwamen.
Maar telkens als Israël er in dreigt te slagen de Palestijnse terreur in te dammen komt de wereldgemeenschap in actie. Het leed van Palestijnse 'slachtoffers' wordt breed uitgemeten. Israël wordt verweten dat het er niet in slaagt burgerslachtoffers te vermijden, terwijl het feit dat Palestijnen Israëlische burgers welbewust tot doelwit maken wordt genegeerd. Geruchten over een 'bloedbad' in Jenin worden door de media kritiekloos overgenomen, zonder de feiten te controleren.
Hoe vaak hebben we op TV geen beelden gezien van de 'uitzichtloze omstandigheden' in de Palestijnse gebieden en de 'vernederende controles' door het Israëlische leger? Die 'rotzakken' laten zelfs geen ambulances door! Oorzaak en gevolg worden hier echter omgedraaid. Zonder voortdurende aanslagen zouden de 'vernederende controles' niet nodig zijn. Palestijnen zouden in Israël kunnen werken en hun levensstandaard verbeteren. Als de Palestijnen ambulances niet hadden misbruikt voor het binnensmokkelen van zelfmoordterroristen zouden ze gewoon kunnen doorrijden.
De Palestijnen weten dat de publieke opinie hun beste bondgenoot is en beschikken over een goed geoliede propagandamachine, zoals blijkt uit de documentaire Pallywood op de website van Second Draft. Daar is ook een andere documentaire te vinden over de dood van een Palestijns jongetje dat moedwillig zou zijn doodgeschoten door Israëlische soldaten. Allemaal doorgestoken kaart om de publieke opinie op te hitsen tegen Israël.
Als propaganda niet werkt en de militaire druk te groot wordt, spelen de Palestijnen hun ultieme troefkaart uit: ze bieden aan het geweld te staken en de onderhandelingen over vrede te hervatten. Een plechtige belofte het geweld af te zweren en een aanbod om plaats te nemen aan de onderhandelingstafel! Dat kunnen de Israëliërs toch niet weigeren?
Van intelligente mensen mag je verwachten dat ze zo'n truc doorzien. Maar mensen die zijn grootgebracht in 'diplomatenklasjes' worden van zo'n aanbod helemaal warm van binnen. En dus begint de zoveelste schijnvertoning. Het verdrag van Oslo, de roadmap to peace etc. Voor de Palestijnen een uitstekende gelegenheid hun wonden te likken, op adem te komen, nieuwe wapens en explosieven in te slaan en nieuwe terroristen te rekruteren en op te leiden.
Met Hamas zullen onze wereldleiders deze fout toch niet maken? Ik zou er niet al te zeker van zijn.
President Bush heeft verklaard niet te onderhandelen met Hamas zolang het het terrorisme niet afzweert en afstand doet van het streven naar de vernietiging van Israël. Het venijn zit hem hier in de staart. Zodra Hamas het terrorisme afzweert en plechtig belooft niet meer te streven naar de vernietiging van de 'zionistische staat' Israël, is Hamas ineens een serieuze gesprekspartner.
Tony Blair heeft verklaard dat de tijd is gekomen voor Hamas om het geweld de rug toe te keren en de weg van de democratie te kiezen. Hamas moet dus gewoon beloven het nooit meer te doen, en alles is vergeten en vergeven. De geldkraan gaat weer open en de hele wereld zal zich inzetten voor de stichting van een Palestijnse staat. Want dat is kennelijk de oplossing voor al het geweld.
Wat onze leiders over het hoofd zien is dat een staat alleen recht van bestaan heeft als zij de individuele rechten van haar burgers en andere inwoners respecteert. Er bestaat geen recht op de vestiging en instandhouding van een dictatuur. De Palestijnen hebben dus geen recht op een eigen terreurstaat, niet onder Hamas en ook niet onder Fatah.
Het terrorisme kan alleen worden gestopt door de Palestijnen elke hoop te ontnemen dat ze op die manier hun doelen kunnen bereiken. Elke aanslag moet worden vergolden. Bommenfabrieken moeten worden vernietigd, terroristenleiders dienen te worden geëlimineerd. Het voetvolk dient te worden behandeld als illegale strijder. (Terrorisme is een vorm van oorlogvoering, maar alleen soldaten die vechten in uniform en zich houden aan het oorlogsrecht zijn krijgsgevangene conform de Conventies van Genève). De harde aanpak heeft zich in het verleden bewezen, maar Israël kreeg nooit de tijd om de overwinning binnen te halen. De wereldgemeenschap trapte telkens op de rem. Deze keer verdient Israël de onvoorwaardelijke steun van het Vrije Westen.
Zullen er burgerslachtoffers vallen? Reken maar. De schuld ligt echter bij de partij die het geweld initieert, niet bij de partij die het afstraft. Er is geen morele gelijkwaardigheid tussen een partij die geweld initieert en burgers welbewust tot doelwit maakt en een rechtsstaat die terreur vergeldt om haar burgers te beschermen en daarbij burgerslachtoffers maakt. Het elimineren van terroristen is een daad van rechtvaardigheid, geen aanslag zoals onze media dat destijds verwoordden.
Hoe lang zal de oorlog duren? Totdat de Palestijnen capituleren en alle leden van terreurorganisaties overdragen. Als duidelijk wordt dat het menens is en Israël de morele steun van het Vrije Westen krijgt zal dat eerder zijn dan we nu denken.
Krijgen de Palestijnen ooit een eigen staat? Een Palestijnse staat is slechts denkbaar als het een rechtsstaat is. D.w.z. een staat met een grondwet die de rechten van het individu erkent en beschermt en de macht van de overheid beperkt.
De kern van beschaving is namelijk de rechtsstaat, niet de democratie. Democratie betekent slechts dat de meerderheid haar zin krijgt. Zonder rechtsstaat draait democratie uit op de terreur van de meerderheid. Die les hebben onze wereldleiders nog steeds niet geleerd, zoals blijkt uit een spotprent van Cox and Forkum van 21 oktober 2004.
Dit artikel verscheen eerst op 28 januari 2006 op Het Vrije Volk
